Brüksel’den döndüğümde apartmanın içinde bir kutu: içinde atkım yatak yapılmış, yanında bir kap mama ve suyla karşılaştığımda bayağ şaşkındım. Galiba bir misafirimiz vardı. Kediye alerjisi olan ben ve kediden korkan bir ailem olmasına rağmen sokaktan apartmanımıza nasıl geldiğini bilmediğimiz bir kedi bizi bulmuştu. Tanrı misafirimizdi artık. Dışarıda kalmasına kıyamadık. Kendini sevdirmişti namussuz. Bir süre apartmanda ve sokağımızda besledik. Gezi parkı olaylarında Gümüşsuyundaki evimizin mahallesinde biber gazı dahi yemişti. Ve artık seni hiç bir yere bırakamayız deyip temelli evimize almıştık. Tıpkı bir dost gibi bir aile gibi bir annenin çocuğuna yaklaştığı o koruma içgüdüsüyle.. 2 ay önceyse farklı bir eve taşındık. Eşyalarda bir takım değişikler oldu. Ayrıca bir önceki evimizde kedim sürekli evden sokağa kaçıyordu. Şimdiki evde öyle bir imkanı yok. İlk başlarda pencere açtığımız zamanda bir gözümüz hep kedimizdeydi. Acaba pencereden atlamaya çalışır mı diye? Çünkü 12. Kat telafisi yok. Neyse ki akıllı bir kedi, farkedip evden kaçma gibi bir girişimde bulunmadı. Taşındığımızdan bu yana doğru düzgün yemek yemiyor ve su içmiyordu. Sürekli farklı mamalar deniyorduk. Bir süre balık ve etle besledik. Bilmiyorum nerde hata yaptık. Şimdi kedim hasta. 4 gece üst üste yediklerini su da dahil kustu. Veterinere götürdük kan almasına izin bile vermedi. Doktor sarılık teşhisi koydu. 3 gündür günde 2 kere serum yiyor. Vitamin ve mide bulantısı için günde 4 kere iğne yapılıyor. Ama davranışları çok değişti. Kaslarında zayıflama var. Sürekli uzaklara dalıyor. Eskisi gibi eve girdiğimizde yanımıza koşmuyor. Mutfakta yemek yerken kapıda bekleyip, gözlerini dikmiyor. Kaç gündür davranışlarını gözlüyorum. Eski kedim değil. Mutlu değil gibi. Tepki vermiyor ve hala mama yemiyor. Şimdi aynı odadayız ve hiç duymadığım bir hırıltı çıkarıyor. Belki kimseye empati yapmadığım kadar ona empati yaptım. Ne demek istiyor ne derdi var niye böyle yapıyor..   

En kısa zamanda iyileşmen dileğiyle Komşu,
Seni çok seven ailen..