Elif safak'in Mahrem ini okurken kafamdaki dusuncelerden kurtulmak icin ara verdim. Burda yaziyorum.

Diplomami almama 1gun kala derslerimizi kontrol ettik danismanimla. 4 seneye yakin birlikte sectik dersleri ki dersleri en agir hocalardan biriydi kendisi. Ustelik kalmisligim bile vardi en kritik bolum derslerinden az uzulup, kosturmadım degildi. Her ortak egitim sunumunda hevesle anlatirdim yaptiklarimi. O da dinlerdi gercekten merak ettiklerini ve benim basardigim seyleri. Benle birlikte heyecanlanirdi ve gulerdi.
İste bugun son kez kontrol ettik İlk donemden beri aldigim dersleri.


Koskoca 7 sene. Hayal kirikliklarindan bile ogrendiklerim vardi aslinda. Resmen buyudum ve yaslandim her yil bir daha. Sanki hep okul varmis gibi dusunmedik mi hayatta.


Derslerim bittiginde veda moduna girmistim ben. Bahar hoca uyarmisti. Daha 3. stajin var gorusecegiz diye. O zamandan beri hep gorusucekmisiz gibi gittim yanina ve bugun vedalasirken bile sanki daha gorusucek gibi. "Hissediyorum...Guzel isler basaracaksin."dedi. Bence bu diplomadan bile daha degerliydi. Gulumsedim. Sarıldık sımsıkı. Bahar hocanin gozleri dolmustu. Evet duygularini cok disa vurmayan Bahar hoca agliyordu..
Bu yazidan belki haberi olmayacak. Ama o an veda konusmami bitiremediysem de biliyorum biliyor beni ve duygularimi..
Binlerce tesekkur..