Yalnızlığın odasında kitap okurken bir bakmıssın çıplak ruhun batıverir etine. Çok derine.. Yapacak birseyin olmaz ya aklın dört duvar arasında, ruhun iki kalp arasına sıkışmıştır; kaçamazsın. Ağlama hissi uyandırır; aniden bastıran sel yağmur gibi.. Gözyaşların yastığını ıslatır. Saatlerce, günlerce ağlarsın durmaksızın.. Karanlık bir boşluktur seni içine çeken, kurtulamazsın. Etine batan ruhunun acısıdır seni hıçkırtan. Hiçbirşeyi duyamazsın o an. Seni ağlatan değil de sebebi ruhunu acıtan. Kaybolmuş derinlikte çırpınırken, bir el gözükür aniden. Duraklarsın, kulaklarına inanamazsın. Hiçbirşeyi duymazken o sesi duyarsın.
"'Gitme' dersen, kalabilirim."
O andan sonra yağmur diner ve güneş açar. Saniyelerle mevsimler değişmiştir. Kış, bir anda ilkbahar oluverir. Gözyaşların silinir. Gözlerinde bir gülümseme.. Hayatta kalmaya dair bir umut..
Ve sonra "Gitme....." dediğin an eski bir sonun yeni bir başlangıca dönüştüğü vakittir.